Tweede deel van Zuid India

We zijn gekomen aan de laatste bestemmingen van India! We kijken aan de ene kant erg uit om naar het volgende land te gaan maar denken toch dat we India ook wel eens kunnen gaan missen. De drukte, het heerlijke eten, de mooie trein- en busreizen, de grote cultuurmix en de verbazing over dingen. Wat we minder gaan missen is het immens grote ongeduld van de Indiers, het gestaar naar blanke borsten, het eindeloze getoeter en het gevoel altijd op je hoede te moeten zijn. Tevens valt het op dat hoe zuidelijker (lees Christelijker) we komen Frans-Jan nu meer last krijgt van het gestaar dan Sandra. Na talloze keren gefotografeerd te worden onder veel gegiechel en verbazingsvolle blikken wordt het ons duidelijk... de reïncarnatie van Jezus..! Het hier veel afgebeelde icoon van Jezus en een foto van FJ zouden een goeie zijn voor 'zoek de verschillen'.
India is eigenlijk heel erg Rivella... vreemd maar wel...

Op 23 januari staan we al vroeg bij het busstation om de bus te nemen naar Cochin aan de westkust. Deze havenstad bestaat uit een aantal eilanden en werd in de VOC-tijd ruim een eeuwlang gekoloniseerd door Nederland, daarvoor door Portugal. Het was (en is nog steeds) een belangrijke haven voor de handel in specerijen. Je ziet nog veel terug van de Nederlandse en Portugese invloeden: The Dutch Palace, The Dutch Cemetery, het huis en de graftombe van Vasco da Gama, één van de eerst gebouwde kerken in India en het VOC-teken bovenin een toegangspoort.

Ook is het een artistiek stadje; overal zijn er galerijtjes, veel leuke artistieke cafeetjes en theehuisjes. We wanen ons een beetje in Eindhoven in de Plaza Futura. Van tevoren boeken we al een homestay want het is hoogseizoen. We hebben een grote kamer met flatscreen en airco middenin het oude centrum Fort Cochin. Hartstikke luxe dus en dat voor 600 rupees (9 euro)! Na twee nachten vragen we of we nog twee nachten bij kunnen boeken maar dan voor 500 rupees per nacht. Je moet hier echt alles proberen, net als de Indiërs zelf... Hij kijkt ons aan en begrijpt er niks van; 500 rupees? We leggen ons verzoek nog een keer uit en dan krijgt hij het benauwd: "Dit is onze meest luxe kamer, die is 2000 rupees per nacht". Zijn baas wordt erbij gehaald en het misverstand wordt duidelijk; de jongen heeft ons bij aankomst de verkeerde kamer gegeven. Wij hebben dus geluk gehad maar we moeten nu wel een andere kamer zoeken. Gelukkig is het nog vroeg en vinden een leuke kamer in een homestay.

Aan de kust wordt er nog gevist met de eeuwenoude techniek van grote Chinese visnetten, dat is een mooi gezicht. We zoeken verse vis uit aan het strand; een Barracuda van 1,5 kilo. Deze wordt verderop schoongemaakt en gebakken in één van de vele kleine restaurantjes en niet veel later zijn we deze aan het ontgraten op het terras. Jammie!!! Er is ook een Joodse wijk waar het stikt van de specerijenwinkels en -handelaars en enorme hallen vol antiek en Indiase beeldhouwerken uit de koloniale tijd en van daarvoor. Een andere dag pakken we de ferry en de bus naar Cherrai Beach, we dachten aan een leuk stranddagje. Aangekomen bij het smalle, lange strand zien we alleen maar Indiërs op het strand en in de zee; de vrouwen zwemmen gewoon met kleren en al aan. Dat wordt maar gewoon lekker op het terras zitten met een boekje, gelukkig is er net ééntje te vinden. FJezus (bedankt Mattie ;-) ) neemt nog even een duik in de zee, Sandra heeft niet veel zin om met al haar kleren aan te gaan zwemmen en kijkt toe vanaf het terras.

Na vier dagen Cochin reizen we verder naar Allephuza, de toegangspoort tot de Backwaters. De busrit duurt maar twee uur. Op het busstation komt er een man op ons af met een kaartje van zijn homestay. Hij weet ons meteen te overtuigen ook al ligt zijn toko ver buiten het centrum. We bereiken zijn huis met een tuktuk via veel kleine zangweggetjes en staan dan in een heel mooi stukje groen. Er is een vijver met eendjes en vissen, grote bomen, hangmatten en veel vogels. Alles kan zeker een opknapbeurt gebruiken maar het heeft wel iets. Dil is een intigrerende man, hij bijft maar vertellen, over zijn plannen, verleden, problemen, familie, grappige (Indiase) verhalen, er komt geen einde aan. Ondertussen steekt hij de ene joint na de andere op en is hij af en toe de weg kwijt. We weten niet of we hem nu zielig moeten vinden of niet, in ieder geval vinden wij hem leuk. Dil maakt ons verder wegwijs in de omgeving en het is bloedheet, zeker als de wind het af laat weten.

De Backwaters bestaan uit een 900 km netwerk van waterwegen van heel smal tot heel breed. Dorpjes liggen geïsoleerd op eilandjes en het vervoer gaat allemaal per boot en kano. Het is de highlight van Zuid India dus dat willen we dan ook eens goed meemaken. Dat doen we door een zogeheten houseboat te boeken waar we twee dagen en twee nachten op rond gaan varen. De boot heeft een kajuitje met badkamertje voor ons twee en een bovendekje en een benedendek waar we languit kunnen liggen en zitten. Ook hebben we een eigen kok tot onze beschikking en een stuurman. Niet normaal vinden we zelf, maar we genieten enorm. Ook van het eten, we worden zo verwend, we hebben zelden zoveel en zo lekker gegeten. Na het eten ploffen we weer lam neer met een boekje op het dek en laten we ons rondvaren door de mooie Backwaters. Helaas zit het er na twee dagen alweer op en worden we opgewacht door onze gastheer Dil.

We besluiten nog een nacht in zijn homestay te slapen. Dil maakt voor z'n gasten warme melk, milktea en 'smorgens een Indiaas ontbijt; Rava. Het is overdag zo heet dat we niet in staat zijn meer te doen dan te lezen in de hangmat. Op een paar kilometer lopen is het strand van Allephuza, daar lopen we laat in de middag nog heen. Het blijkt een Indiase feestdag te zijn en het krioelt er weer van de Indiërs. Vanaf een dakterras bekijken we het allemaal en eten Banoffe Pie! Wat is dát lekker zeg...... Sommigen die dit lezen, zullen dat wel herkennen :-) Het is maar goed dat we nog een paar kilometer terug moeten lopen.

Onze één na laatste bestemming in India is Pondicherry. Op 27 januari nemen we eerst de nachttrein om 16.00 uur naar Chennai. Omdat het erg druk is, staan we op de reservelijst maar wel met een kans van 99% dat we ieder een bed hebben. Aangekomen in de stationshal bekijken we de lijst, onze namen staan helemaal onderaan met daarachter hetzelfde nummer... Dat betekent dat we samen één slaapplank hebben. Deze plank bevindt zich aan de zijkant (ipv in de breedte) van de trein en deze is 1,60 lang en 50 cm breed. Dat wordt een lange nacht. Gelukkig blijft de plank boven ons onbezet en daar maken we natuurlijk gebruik van. FJ met zijn 1.90 meter kan z'n benen bijna niet meer strekken als hij om 6 uur opstaat. Nog twee bussen en dan komen we eindelijk aan om 12.00 uur in Pondicherry. Onderweg zien we iemand met twee honden op z'n brommer, één voorop en één achterop! Dat die kunnen blijven zitten in die verkeerschaos, het ziet er hilarisch uit.

Pondicherry ligt aan de oostkust, 200 km onder Chennai en heeft nog heel veel Franse invloeden (o.a. lekkere broden!). Dit keer hebben we nog geen hostel geboekt en bij diegenen waar we langs gaan, hebben we geen succes. Ook bij de Tourist Office zijn ze niet bepaald behulpzaam. Het is stikheet en we vragen aan een riksjahman of hij ons naar een goedkoop hostel kan rijden. Dit doet hij maar de eigenaar is zo'n mafkees dat we onze tassen weer oppakken. Dat gunnen we hem niet. Maar nu..? Weer lopen we verder en uiteindelijk vinden we een kamer in een te duur hostel. We hebben honger en vallen er bijna van om zodat we het wel prima vinden voor één nacht. De ochtend erna gaan we op tijd op pad en vinden al gauw een andere kamer voor de komende drie nachten. Pondi heeft een brede boulevard met een smal rotsstrand. Brede lanen sieren de Franse wijk en voor de rest is het weer Indiase chaos met een drukke bazar. Kerken (waaronder een nagebouwde Notre Dame), moskees en hindoetempels staan hier door elkaar heen gebouwd. We krijgen de eerste regenbui sinds dat we in India zijn en die is ook weer zo voorbij.

Na vier dagen vertrekken we s'middags op 1 februari met de bus naar Chennai. We zitten op de achterbank met de bagage en we worden bijna de bus uit gewaaid; we zitten net achter een open deur, en dat 4 uur lang :-) Met een rotvaart gaan we over de snelweg richting Chennai. Ineens zet de chauffeur de bus langs de kant van de weg, we hebben een lekke band. Na drie kwartier zijn we weer op weg, we zijn blij dat dit weer goed is afgelopen. Chennai is een grote stad met ruim 6 miljoen inwoners, gelukkig hebben we al een hotel geboekt. Bij aankomst stelt het niet veel voor, we hoeven er maar één nacht in te slapen. We sluiten om onze laatste Indiase maaltijd af met de bekende Thali: een bord vol rijst, chapati, curries, yoghurt, pickles, etc. Om half 6 de volgende ochtend staat er een tuktuk klaar om ons naar het vliegveld te brengen voor onze vlucht naar Kuala Lumpur, Maleisië! We zijn er allebei al een keer geweest en dat maakt het ook wel weer juist heel leuk, zin in!!