India du Nord

Allemaal een heel goed en gezond 2012!!!
Omdat we zo lang niet hebben geschreven hierbij een extra lang verhaal voor degenen die het leuk vinden.

Nepal naar India

Na de trekking blijven we nog een aantal dagen in Pokhara en Kathmandu. Sandra ondergaat nog een wortelkanaalbehandeling bij dezelfde tandarts die Frans-Jan heeft geholpen. We boeken een busreis naar Varanasi (India) en slaan wat souvenirs in en laten dit versturen. De toeristenwijk Thamel in Kathmandu lijkt inmiddels uitgestorven; het einde van het seizoen nadert, wat een verschil met vier weken geleden.

Op 1 december stappen we ‘savonds in een gammele local bus die ons naar de Indiase grens brengt bij Sunauli. We zijn de enige toeristen. De ramen sluiten niet, de stoelen gaan niet ver naar achteren, te weinig beenruimte voor FJ en de weg is niet altijd even best. Tussen het instappen van de mensen door worden er in het gangpad van voor naar achter grote balen (met graan dachten we) tot armhoogte opgestapeld. Het resultaat is dan ook een slapeloze nacht en we worden om 5 uur in de ochtend ergens uit de bus gezet. Dit is niet Sunauli merken we, er wordt gelachen en we begrijpen er niks van. De bus rijdt weg en de riksjahmannen vliegen op ons af en willen ons tegen een te hoge prijs naar Sunauli brengen. Om half 6 zitten we allebei in een fietsriksjah richting de grensovergang.

Daar aangekomen zoeken we het kantoor op waar we ons moeten melden voor de volgende bus. We denken ook slim te zijn hier alvast een hostel te boeken met een pick-up in Varanasi bij. We betalen wat rupies aan en hiervan zien we nooit meer iets terug, ook niet van de pick-up trouwens. Scam nummer één. Na wat formulieren bij de Nepalese en Indiase immigratiedienst te hebben ingevuld gaan we naar het volgende kantoor vanwaar onze bus vertrekt. Dit duurt en duurt maar, het enige wat we kunnen doen is afwachten. Om 09.30 uur worden we met nog vier andere backpackers naar een bus geloodsd. Deze wordt bestuurd door een man die in de top 3 ‘zoek-de-grens-op’-chauffeurs thuishoort... Dan staan er nog drie kerels van het kantoortje in de bus die er op staan dat we voor onze bagage betalen; passagierstarrief! We vertikken het maar het maakt niet uit. De bus wordt langs de kant gezet en ze maken al aanstalten om de bagage en ons er uit te gooien. Na wat heen en weer geruzie betalen we het maar. Scam nummer twee. De gehele gevaarlijke busreis hebben we al heimwee naar Nepal.

Varanasi

We komen om 19.00 uur aan (4,5 uur later dan gepland) in Varanasi. Met z’n zessen pakken we autoriksjahs naar het oude centrum en vinden kamers in een prima hostel. We eten nog gauw een ‘Masala dosa’ ergens verderop en duiken dan ons bed in, we zijn bekaf.

Varanasi is een ultiem begin van India; gezellig, mooi, vies en chaotisch. Je moet oppassen dat je nergens over de strontvlaaien uitglijdt. De straatjes zijn overal zo smal en alles moet er doorheen; koeien, motors, fietsen, honden, karren, etc. Frans-Jan kan Sandra nog net een winkel intrekken als er net een dolle stier aan komt denderen. Het stikt er van de zwerfhonden en een dode puppy ligt gewoon dagen op dezelfde plek vlakvoor een winkeltje.
Ook ratten ontbreken hier uiteraard niet, we zien zelfs een grote rat gevangen worden door een soort beige bunzing als we lekker een kopje ‘chai’ drinken. Op al het eten in de winkeltjes zitten vliegen. Toch genieten we verder van het heerlijke Indiaase eten en variëteit aan snoep! Dit vond Sandra op Sinterklaasavond dan ook in haar slaapzak met een gedicht erbij. Hij heeft ons toch nog weten te vinden.

We besteden de dagen om de ‘burning ghats’ te bekijken, dat zijn rituele lijkverbrandingsplaatsen aan de heilige rivier de Ganges, slenteren rond in het doolhof van straatjes en markten, maken een boottocht op de Ganges bij zonsondergang en vervelen ons geen moment.
De eerste trein die we kunnen boeken naar Agra gaat pas op 6 december, we maken daarom nog een dagtrip naar het vlakbij gelegen Sarnath. wanneer we willen pinnen lukt het ons allebei niet om geld uit de automaat te krijgen. We proberen zo’n acht banken en geven het op. Na contact te hebben opgenomen met de Rabobank blijkt dat er een landenblokkade(??) speelt voor zes dagen. Geen enkele manier van geld opnemen in India blijkt mogelijk als je bij de rabo bent; en laten we dat nu allebei zijn. We lenen geld van een Nederlander en boeken het naar hem terug. Helemaal dankbaar want we kunnen anders geen kant op.

Op 6 december om 18.00 stappen we op de nachttrein die ons naar Agra brengt. We zijn ruim op tijd en in de trein zoeken we onze plaatsen en zetten onze spullen neer. Terwijl we bezig zijn om onze backpacks in sealbags te doen, komt er een ‘holyman’ binnen met nog iemand achter zich aan. De zogenaamde Holyman probeert ons een stip op ons voorhoofd aan te smeren en na drie keer te bedanken, loopt hij door. We gaan weer verder waar we mee bezig waren en dan zien we dat één van onze handbagage tassen weg is. Vol ongeloof kijken we elkaar aan en vragen aan elkaar waar de tas is. We kijken nog eens goed op en onder de banken, weg... De mannen zijn natuurlijk allang gevlogen en het enige wat we kunnen doen is de trein uit en op het perron bellen naar Marlies, de moeder van Sandra. Gelukkig neemt ze op en we vragen meteen of iemand de bank kan bellen om Sandra’s passen te blokkeren. Gelukkig had FJ de paspoorten en zijn bankpassen nog. We balen als een stekker omdat onze tablet, camera, telefoon, MP3-speler, USB stick, al Sandra’s passen, geld en wat overige spullen erin zaten.

Agra

Bij aankomst in Agra om 11.30 (met een vertraging van vier uur) droppen we onze bagage in een hostel en gaan naar het hoofdpolitiebureau. Na lang uitleggen blijken we op het politiebureau van het treinstation Agra Fort te moeten zijn waar we ook zijn aangekomen. Uiteindelijk vinden we daar het politiebureau en wachten we een uur op een tolk. Ons verhaal wordt nauwelijks geloofd: Zoveel spullen in een tas? Waarom niet direct aangifte bij aankomst? Zijn we de tas zelf niet vergeten mee in de trein te nemen? Het duurt een eeuwigheid voordat het verhaal op papier staat. Ze willen ons eerst nog terugsturen naar Varanasi om daar aangifte te doen. We hebben duidelijk gemaakt dat we dat niet gaan doen. Om 17.30 uur lopen we, verbaasd over hoe het hier werkt maar voldaan omdat het uiteindelijk is gelukt, het station uit.

Nu de fotocamerajacht! We laten ons door een fietsriksjah afzetten bij verschillende fotozaken om dezelfde camera te kopen. Deze camera blijkt overal uitverkocht te zijn. We besluiten bijna een andere te kopen die meer zoom heeft en nog steeds goedkoper is. Dan begint de verkoper over 5% local tax die bovenop de prijs komt. Achter de prijs op de doos staat ‘Incl. of all taxes’. We geloven er dus geen bal van en later weten we ook dat het gewoon de commissie was voor de riksjahman. Scam nummer 3. Blij dat we de camera daar niet hebben gekocht. De riksjahman brengt ons naar ons hostel en stopt plots op eenderde; het rechterachterwiel zit los. Hij kan zo niet verder en gebaart dat we een andere riksjah aan moeten houden. We geloven hem en vol medelijden en met het geven van een flinke fooi spreken voor de volgende ochtend een tijd met hem af om naar een fotozaak te gaan. We kunnen immers niet weggaan uit Agra zonder foto’s van de Taj Mahal. lopend naar ons hostel slaat de twijfel over het voorval weer toe. Zou de riksjah wel...?
De volgende ochtend staat hij om 09.45 paraat en FJ pakt de riksjah op en voelt aan het wiel: nog steeds los oftewel hoort gewoon zo! ‘Not fixed!’ zegt FJ. De man probeert zich eruit te lullen met de woorden ‘Inside, inside’. Scam nummer 4 was een feit maar we kunnen hem terugpakken nu ;-) We draaien ons om en laten hem al roepend achter. Hier halen we veel voldoening uit.Geen commissie en voor niks gefietst.

We kopen ergens maar een wegwerpcamera en bezoeken de Taj Mahal. Geweldig bouwwerk! Al rondlopend met een wegwerpcamera schaamden we ons rot: ‘Would you please take a picture from us?’ En dan krijgen ze zo’n ding in z’n handen geduwd.Ook bekijken we nog het grote Fort daar. Na 100 keer op de foto te gaan met Indiers besluit Sandra de volgende keer ook geld te vragen. Drie tieners staan alweer klaar met hun camera, ze willen er toch geen 10 rupees voor betalen...Ze staan verbaasd te kijken en Sandra zegt:’ Just like Indian people do’. We hebben het een beetje gehad met het opdringerige gedoe, het liegen, het ongegeneerde gestaar en het ‘per ongeluk’ aanraken. Frans-Jan heeft gelukkig alleen maar last van de eerste twee.
We sluiten de dag af op een dakterras bij zonsondergang met uitzicht op de Taj Mahal!

Jaipur

De volgende ochtend pakken we de trein naar Jaipur, de ‘Pink City’ in Rajastan. Het is vier uur reizen, de trein had al 1,5 uur vertraging bij vertrek. Bij aankomst negeren we iedereen die wat van ons wil en gaan opzoek naar de Tourist Office. Hier regelen we een hostel en een gratis pick-up. De rest van de dag en de volgende dag oriënteren we ons op winkels die notebooks en camera’s verkopen. Sandra is inmiddels flink aan de dunne geraakt en durft hierdoor twee dagen niet van de kamer af voor het geval dat... Maar niet alleen Sandra maakt gebruik van de wc, ook de ratten doen hier blijkbaar hun behoefte; het ligt er vol rattenkeutels.
FJ doet uiteindelijk de aankopen na veel afdingen, stroomuitval in winkels en jawel: pinprobleem. Weer is er geen enkele bank die geld geeft en de Rabo heeft “dit keer” geen oplossing. We vragen de zus van FJ geld over te maken bij Western Union Bank in Eindhoven zodat FJ dan weer cash kan ophalen bij een Western Union Bank In Jaipur. We zijn blij met onze notebook en camera. Ook zijn we bezig met de verzekering i.v.m. de gestolen tas. Al met al is het drie dagen met geregel en is er één dag over om Jaipur te bekijken. Sandra voelt zich al iets beter en we maken een dagtour met de bus om de highlights af te gaan. Zeker de moeite waard was het machtige Amber Palace en Nahargarh Fort.
Deze laatste dag hebben we een geweldige afsluiter op het dakterras van Peacock restaurant, erg welkom na vier van zo’n dagen. Heerlijk gezeten en heerlijk gegeten.

Pushkar

Op 13 december nemen we de bus in de ochtend naar sprookjesachtig, klein, heilig en toeristisch Pushkar. De busrit verloopt zonder scams; goede ritprijs, prima chauffeur en geen extra charge voor de bagage die voor in de bus staat. Als de bus er na vier uur is, worden we weer opgewacht door veel Indiërs die hun kamer in hun hostel willen slijten aan ons. We bekijken er één (zo hebben we een gratis ritje naar het centrum) en besluiten toch een hostel zelf te zoeken direct aan het meertje. Het ziet er allemaal supermooi en relaxed uit. We hebben een hostel met geweldig uitzicht op het meer, de ‘ghats’ en alle bedrijvigheid er omheen. Ook de mensen zijn er een stuk aardiger dan wat we hebben meegemaakt. Hier vermaken we ons de komende drie dagen prima. Zouden we dan toch nog een goede indruk van India krijgen...?

Jaisalmer

De reis zet zich op 15 december in de avond voort richting Jaisalmer; de Gouden Stad in het oosten van Rajastan, niet ver van de Pakistaanse grens. De nachtbus met een 2-persoonsbed bovenin de bus bevalt prima. Ook deze stad doet sprookjesachtig aan en ziet er, met alle gebouwen van geel leisteen, ook echt als goud uit. We boeken meteen een kamelensafari van drie dagen in de Thar woestijn voor de volgende dag.
Dit is weer een onvergetelijke trip. Er is nog een ander stelletje dat met ons meegaat en twee gidsen (echte cameldrivers). FJ krijgt een onhandelbare, drachtige kameel toegewezen die hij niet zelf mag besturen; deze loopt aan de voorste kameel met een touw. Sandra mag haar rustige maar nieuwsgierige Johnny Walker wel zelf besturen. Na een paar uur in de ochtend op de kamelen te hebben gereden barsten we al van de spierpijn in onze liezen/dijen. Met moeite komen we van onze kameel en strompelen naar de schaduw van de boom waar we gaan lunchen. Onze gidsen zijn prima koks en we komen niks tekort. We lezen een boekje en kletsen wat en dan gaan we na drie uurtjes weer verder. De siesta is niet overbodig; overdag is het bloedheet maar in de ochtend en avond koelt het flink af. Tijdens het sprokkelen van hout voor het vuur spotten we nog een woestijnvos. Bij het kampvuur eten we ons avondeten en slapen dan onder een blote hemel met duizenden sterren. We worden gewekt door onze herkauwende kamelen. Het is ongelofelijk wat deze beesten kunnen produceren aan geluiden. Harde scheten, boeren, het geluid van een afvoerput, gorgelen, brommen en alles daartussenin, goedemorgen!

Ook deze dag belooft weer wat en lopen rustig door de mooie woestijn achter elkaar aan, een echte karavaan. Onderweg zien we veel gazelles, wilde kamelen en (roof) vogels. De spierpijn is niet minder dan gisteren, aan het einde van de dag zijn we blij dat we de zandduinen hebben bereikt. Weer hebben we een heerlijk diner met toch steeds meer zandkorrels er doorheen, zand schuurt de maag... Geeft niks. De laatste nacht onder de sterren is wederom prachtig maar retekoud!
De derde dag houden we het toch maar op alleen een ochtendrit van drie uur op de kameel. We kiezen ervoor om ons op te laten halen na de middaglunch om 15.00 uur. De middagrit laten we aan ons voorbij gaan gezien onze stijfheid.
In Jaisalmer hebben we nog twee dagen om bij te komen en de stad te bekijken. Middenin de stad staat een groot ‘gouden’ fort waar een kwart van de bevolking nog in woont, geweldig mooi. Het stikt er verder van de winkels met leren tassen, in Pushkar hebben ze ons wijsgemaakt dat het stevig kamelenleer is. Hier worden we uitgelachen dat we dat geloofden; het is gewoon geiten- of schapenleer. Kamelenleer bestaat niet dat is te dik voor verwerking... We trappen ook overal in...

Udaipur

Om de Kerst door te brengen nemen we op 21 december de nachtbus naar Udaipur; de meest romantische stad van India. Dit beloofd wat! Het is een rit van 15 uur. Weer hebben we een afgesloten compartiment met een 2-persoonsbed (Indiase standaarden zijn niet op FJ’s lengte berekend) bovenin. We hebben een wat ‘luxer’guesthouse speciaal voor de kerstdagen geboekt. Eindelijk weer eens een schone kamer en badkamer. Udaipur doet haar naam eer aan en we hebben hier een bijzondere Kerst. De kerstsfeer zit er niet echt in al doen sommige restaurants wel hun best. Voor Kerstavond hebben we een tafel gereserveerd in een voor onze maatstaven exclusief restaurant met een geweldig uitzicht over het meer en verlichte paleizen. Tot onze verbazing krijgen we wel te horen dat we snel ons toetje moeten bestellen omdat er anderen op onze tafel aan het wachten zijn. Dat toetje kunnen ze vervolgens in een voor hun bekende holte steken besluiten we en vragen direct de rekening en laten weten dat ze dat wel eens van tevoren hadden mogen zeggen. We verlaten de toko en zoeken een gezellig restaurant op; een mooi versierd hoog dakterras waar ze een film draaien. We buiken uit op de ligkussens en eten nog wat heerlijke chocoladebollen die we van tevoren gekocht hadden en bestellen nog een bananapancake (de ober herhaalt: een banana plaincake dus hihi) en een Kingfisher (lokaal bier). Omdat bier niet mag worden geschonken in een straal van 50 meter van een tempel moeten we de fles verstoppen en staat er op de rekening Big Pepsi.
Op eerste Kerstdag nemen we een kabelbaan naar een mooi uitzichtpunt over de stad en een fort. Op de weg terug worden we staande gehouden door een man van een massagesallon; Are you Dutch? Hij vraagt om wat reviews te vertalen die in het Nederlands staan geschreven. We vinden het leuk hem hiermee te helpen en de reviews zijn heel positief. Pas tegen het einde van onze vertaling kijken we elkaar aan en begint het ons ineens te dagen dat dit een binnenloktruc is. We lopen lachend zijn zaak uit. We vergaten weer even de regel voor (noord) India; hoe aardiger de Indiërs tegen je zijn, hoe meer ze iets van je willen. ’s Avonds eten we weer op ons terras en kijken al liggend met een Big Pepsi in de hand een Kerstfilm. In ons hostel krijgen we via Skype onze kerstvierende families te spreken en te zien, erg leuk!

Tweede Kerstdag bezoeken we Lake Palace, het is het grootste paleis van Rajastan. Om 17.30 lopen we richting mevrouw Shashi voor een Indiase cooking class. Met nog vier anderen krijgen we kookles van een pittige en vrolijke vrouw. We leren curries maken, chappatis, gevuld naanbrood en veel meer andere Indiase gerechten. Om 22.00 zijn we ‘uitgekookt’ en dan is het tijd om aan te vallen. Onze kookkunsten overtreffen de meeste topkoks en we strompelen met buikpijn naar huis.

Conclusie tot nu toe van India; een erg mooi en fascinerend land maar de mensen vallen ons in het noorden vaak erg tegen. Niks is wat het lijkt en ze proberen je continu te belazeren. Het is vermoeiend om niemand te kunnen vertrouwen. De scams hier vermeld zijn de “gelukte” scams. Als we alles moesten vermelden konden we nog wel even ;-) We hebben dus gemengde gevoelens over het noorden maar zien reikhalzend uit naar het Zuiden, Goa waar we een aantal dagen blijven en Oud en Nieuw vieren.

Tot dan!

Ps. de foto’s van Varanasi zijn we allemaal kwijt helaas!