NZ Zuidereiland deel 2

Voor de ongeduldigen hebben we extra hard ons best gedaan om al onze avonturen van de rest van het Zuidereiland hierop te zetten!

Punakaiki and Karamea

Vanuit Hanmer Springs komen we s'avonds aan in Punakaiki aan de westkust waarvoor we een dag eerder hadden besloten 180 kilometer om te rijden: The Pancake Rocks. Maar, maar, toch wat een aparte naam... In alle vroegte gaan we er kijken. En wat zien we? Rotsformaties die op opgestapelde pannekoeken lijken! We krijgen er gewoon honger van. De rotsen zijn mooi maar het geweld van het water in de blowholes is wel het mooiste. Het zeewater komt zó hard in holten in de rotsen dat er om de zoveel tijd een flinke 'blow' uit de gaten bovenin tevoorschijn komt. Via de kust rijden we verder naar het noorden wat niet zo vaak wordt bezocht omdat het erg afgelegen ligt. Onbegrijpelijk vinden we. De route lijkt op The Great Ocean Road van Australie en is misschien zelfs wel mooier.

Eindpunt is Karamea, het meest noordelijke dorpje aan de westkust. Om bij de camping te komen die we gaan bezoeken volgen we even verderop een gravelpad van 5 km naar Kohaihai natuurcamping. Daar ligt ie dan tussen de bergen, met palmen en varens waar de Karamearivier in de zee uitmondt; de mooist gelegen camping die we hebben gehad! Het is superlekker weer en nog vroeg in de middag dus steken we de bbq aan en bakken zelfgevangen vis, poffen aardappels en ontkurken (nou ja schroeven...) we een fles wijn. Net als we tegen elkaar willen zeggen dat dit weleens HET paradijs had kunnen zijn, merken we waarom dat het niet zo is. We zitten onder de kleine, zwarte, irritante vliegjes; de beruchte 'sandflies'. Ze hebben wat weg van een kruising tussen een mug en een vlooi.

De volgende ochtend vroeg op, spullen pakken en we zijn weer op pad. Net op weg kruisen we de ranger die het geld komt innen voor het kamperen :-). He, wat vervelend. In de buurt van Karamea lopen we nog tracks die leiden naar uitkijkpunten en mooie grotten. Tegen het eind van de middag zoeven we over de 'Great Ocean Road' weer terug op weg naar de volgende bestemming.

Nelson

Na een nachtje kamperen voor dummy's in Westport maken we ons weer vroeg klaar voor onze rit naar Nelson aan de noordkust. De weg voert ons langs de Buller, een rivier met één van de diepste gorges van NZ. De inwoners van Nelson zijn zeer creatief merken we aan de vele galerieën, musea, artistieke cafe's en restaurants. Het geeft de stad een leuke sfeer. Hier kunnen we ons wel een avondje vermaken bedenken we en besluiten om ons dagelijks budget te rekken door een keer uit eten te gaan. Dan merken we tot onze vreugde het bordje BYO (Bring Your Own) op aan de deur van ons restaurant. Wij dus weer rechtsomkeerts en zijn 5 minuten later terug met twee flessen wijn van de supermarkt. Dat wordt zuipen geblazen! Hollands als we zijn checken we in het restaurant de prijs van de wijn; één glas kost evenveel als onze hele fles :-)

Op zaterdag gaan we naar de befaamde Nelson Farmers Market en komen met tassen vol groenten en fruit terug. We hebben de smaak van het lekkere eten te pakken en besluiten dit keer pizza te nemen. HALT! NZ is erg duur en als we het hele jaar vol willen maken moeten we op ons budget blijven letten. Daar moeten we ons onszelf vaak aan herinneren. We duiken dan ook maar onze grote campingkeuken in en bakken een pizza die amper in de oven past. Onder jaloerse blikken smullen we van ons eigen baksel.

Abel Tasman National Park

Het kleinste maar meest bezochte National Park van NZ is Abel Tasman aan de noordkust. Het park is maar 20 bij 25 kilometer en bestaat uit gouden zandstranden, knalblauw water, mooie baaitjes en lagoons en groen bush-land. Vanuit Nelson rijden we naar Motueka; de uitgangsbasis om trips in het park te regelen. Voor ons is de keuze makkelijk; we gaan kayakken! De weergoden zijn ons alwéér goedgezind en dus kiezen we heel ruig voor een tweedaagse kayaktrip. 's Middags rijden we door naar Marahau, hier moeten we ons de volgende ochtend om half 9 melden bij de kayakverhuur. Na een uitgebreide uitleg staan we klaar in onze outfit om met onze kayak de zee op te gaan. Nadat we gewend zijn om met z'n tweëen één kayak te besturen, zien we de andere kayakers braaf langs de kust af peddelen... Pfft... wat degelijk zeg. We zijn dan wel 30 plus maar dit kan ook anders he! We koersen recht op het eerste eiland af een eind van de kust. Dat hebben we geweten, midden op zee slaan de golven in onze boot en de wind is flink. We roeien ons een ongeluk en het lijkt geen meter op te schieten. Maar de rest zijn we allang kwijt, haha! Helemaal in de verte zien we een kayak aankomen bij 'ons' eiland. He?! Is dat niet het bijna bejaarde echtpaar dat tegelijk met ons is vertrokkenis...!? Nondeju, wat doen we verkeerd? We hebben bijna geen schouders meer over... Het echtpaar (Heather en Lawrie, ervaren kayakers en erg leuke mensen) geeft ons later de tip: zoveel mogelijk langs de kust roeien om uit de open wind en de stromingen te blijven $@%^&!!

Aangekomen op 'ons' onbewoond eilandje maken we een lunch op een klein strandje. Ondanks de zon is het best koud, zeker omdat we helemaal nat zijn geworden op zee. De kleren laten we droog wapperen en na een uurtje in de zon springen we uitgerust onze kayak weer in. Frans-Jan doet eindelijk waar ie de hele tijd aan zat te denken. Hij gooit z'n hengel uit achter de boot en vangt twee haaien, drie zalmen en een tonijn. Tenminste, zo had hij het graag gezien. Rond een uur of drie bereiken we met lege handen onze hut in Torrent Bay. Omdat het nog vroeg is, gaan we nog voor een kleine track met uitzichten over de baaien. Het is nog licht als we terugkomen en Frans-Jan laat het er niet bij zitten en probeert nog wat anders dan alleen aas aan z'n hengel te krijgen. Als het al donker is, komt hij met een grote lelijke vis met een grote bek en flinke tanden aanzetten. Viskenner Lawrie halen we erbij en hij heeft toch een echte barracuda aan de haak geslagen!

We slapen prima in de hut ondanks dat we er met een man of 16 in slapen. Het scheelt dat er geen Chinezen bij liggen want die snurken iedereen eruit. Al vroeg zijn we uit bed, dat krijg je al gauw als iedereen rond 20.30 uur z'n nest induikt :-) Frans-Jan heeft de smaak te pakken en gaat weer vissen. Sandra loopt intussen een andere track. Als zij terugkomt, heeft FJ dit keer geen vis maar wel een zak vol mosselen verzameld. Die binden we achter onze kayak om ze goed te houden en gaan weer op pad. We stoppen bij een lagoon waar we Lawrie en Heather weer tegenkomen en worden getrakteerd op koffie en kokkels, jammieieieiei!! Om ons eindpunt te halen van vandaag, moeten we flink doorroeien. De zon verbrandt onze gezichten, het is een warme dag. We peddelen stug door naar Tonga Island, daar zitten zeehondjes zeggen ze. Pffffff, eindelijk zijn we er!! De extra kayak kilometers waren zeker de moeite waard want ineens liggen we met onze kayak in een baai tussen talloze, jonge, dartelende zeehondjes in. Zo grappig!!

Om 15.30 uur worden we opgehaald door de watertaxi die ons terugbrengt naar Marahau. Als we met de speedboot terugracen, kunnen we ons bijna niet voorstellen dat we dat allemaal peddelend hebben afgelegd. Een kilometer of 30 moet het zeker wel zijn. We rijden meteen door naar Nelson en gaan weer op dezelfde camping staan. We eten heerlijk van de pan vol mosselen en hopen van harte dat we niet ziek worden. Het lijkt erop dat we gezond wakker worden en gaan nog een dagje van Nelson genieten. Helaas voor ons is het een feestdag (ANZAC day) en alles is dicht. Eindelijk vinden we een café dat open is en kunnen nog lekker met een biertje op het zonnige terras het hoofdstuk Nelson afsluiten.

Marlborough Sounds

In de avond komen we aan in Havelock, één van de toegangspoorten tot de Marlborough Sounds in het noordoosten. Het is een gebied wat bestaat uit talloze baaien, inhammen, eilandjes en schiereilandjes. Vanaf Havelock rijden we de volgende dag over Kenepuru Road, een lange weg langs Kenepuru Sound met prachtige uitzichten over de baaien met helder, blauwgroen water. Onderweg stappen we uit bij Mistletoe Bay en maken daar een wandeling. Dan is het tijd voor de lunch, we waaien bijna weg als we een mooi plekje gevonden hebben. Het lijkt er ook op alsof we de enigen zijn die de Sounds bezoeken, we komen geen hond tegen. En dat is maar goed ook want later zien we een bordje dat honden er ook niet toegelaten worden. Dusss..... Dan begint het al gauw donker te worden en niet lang daarna valt het met bakken uit de lucht, het stopt ook niet meer. Ook 's nachts regent het flink, we staan eenzaam en alleen aan het water, dit keer wél legaal. In de ochtend is het nog steeds regenachtig, ondanks dat staat Frans-Jan al om 7 uur buiten oesters van rotsen af te bikken. Met een bak vol hiervan rijden we door de regen naar Picton.

Picton en veerboot naar Noordereiland

Vanuit Picton vertrekken de ferry's naar het Noordereiland. Wij brengen hier nog twee dagen door voordat we op 29 april het Zuidereiland verlaten. Omdat het nog steeds regent, gaan we op een camping staan; het lijkt meer op een verblijfplaats voor daklozen en halve garen. We hebben van alletwee wel wat weg. Op de dag van de overtocht is het gelukkig goed weer en dat is maar goed ook horen we. Cook Strait staat bekend om haar ruige karakter en dan is drie uur met neiging tot zeeziekte best lang. Om half 4 komen we aan in hoofdstad 'Windy Wellington'!

Het noordereiland komt in ons volgende verslag. Verder zijn er wat wijzigingen in ons reisplan gekomen maar dat lezen jullie vanzelf wel :-)
De terugreis is in ieder geval vanaf Cairns en komen 16 september aan op Schiphol. Dus tot ziens daar allemaal, jullie moeten dan wel vroeg je bed ervoor uitkomen, maar wij nemen aan dat dit geen probleem is :-) Maar goed, laten we het er daar nog niet over hebben, wij hebben lekker nog 4 maanden vakantie!